متأسفانه این تصور غلط در اذهان وجود دارد كه بیماری های ارثی یا ژنتیكی را نمی شود درمان كرد. روزانه با مراجعین بسیاری مواجه می شوم كه مثلا برای ریزش موی خود مراجعه كرده اند وقتی علت را جویا می شوند و پاسخ می شنوند كه زمینه ارثی دارد، سایه ای از ناامیدی در چشمان شان دیده می شود. در موارد مشابه بسیاری مثل تیرگی دور جشم ها، آكنه های شدید و حتی بیماری هایی مثل پسوریازیس یا صدفك (داد الصدف) واكنش مشابهی به چشم می خورد.
ارثی بودن به معنای غیر قابل درمان بودن نیست
Hereditary does not mean incurable
امروزه با پیشرفت علم پزشكی، بسیاری از بیماری ها ی ارثی قابل كنترل هستند و می توان جلوی بیشرفت آن ها را گرفت و حتی سیر بیماری را معكوس كرد بعنوان مثال ریزش مو را متوقف نموده و حتی رویش مجدد داد و یا در مورد پسوریازیس بیمار می تواند سال ها بدون ضایعات بیماری زندگی كند و پوست او ظاهرا صاف باشد در مورد آكنه كه خوشبختانه تا 90% قابل درمان می باشد و می تواند با پوست سالم و بدون جوشگاه زندگی كند.
اگرچه میزان موفقیت درمان های پزشكی بستگی به نوع بیماری دارد اما آنچه بین همه بیماری ها ی ارثی یا ژنتیكی مشترك است این است كه بیماری با مراجعات مكرر كه پزشك متخصص تواتر آن را تعیین می كند و با اقدامات طبی یا جراحی كنترل می شود یعنی علایم و نشانه های بیماری بطور كامل یا نسبی از بین می روند. ادامه درمان نگهدارنده لازم است و اگر درمان نگهدارنده قطع شود، عود رخ می دهد.
نتیجه اینكه اكر چه باید سعی شود تا حد ممكن از بروز بیماری های ژنتیكی جلوگیری شود و بهترین اقدام در این جهت پرهیز از ازدواج های فامیلی می باشد اما در مواردی كه ژن گسترده است و بیماری ظهور می كند مثل ریزش مو یا آكنه، بیمار باید با مراجعات مكرر مشكل خود را كنترل كند و ارثی بودن بیماری تنها به این معنا است كه بیماری ریشه كن نخواهد شد و بیمار باید اراده، دقت و هزینه بیشتری را صرف بیماری خود كند.
این رویكرد كه بیماری من ارثی است پس قابل درمان نمی باشد و رها كردن بیماری متاسفانه باعث بیشرفت بیماری و عوارض بعدی خواهد شد كه كنترل بیماری را مشكلتر خواهد ساخت.
